چون این خدایی، پروردگار من است!
سوره‌ی توحید (همان «قل هوالله احد» خودمان) را بسیار دوست می‌دارم.
قدیم این طوری نبود ولی چند وقتی است که خیلی به این سوره علاقمند شده‌ام.
خیلی با عزت است. خیلی پرورنده است. عظیم است. من به قدر این ظرفیتِ کمتر از هیچ ِخودم می‌گویم البته. ورنه من کجا و چون این فهمی کجا؟
ولی پیامبر و ائمه، خیلی این سوره را بزرگ داشته‌اند.
گفته‌اند که ثلث قرآن است و اگر کسی سه بار این سوره را بخواند، اجر و ثواب یک بار قرائت کل قرآن را به او خواهند داد.
یا در نمازهای یومیه در یک روز (که 10 رکعتش حمد و سوره دارد و باید سوره ی دیگری را کنار حمد انتخاب کرده و بخوانی) مکروه است که حداقل یک بار سوره‌ی توحید در میان سوره‌های انتخابی‌ات نباشد.
و مستحب هم هست که در همان نماز، یک یا دو یا سه بار بعد از خواندن سوره‌ی توحید، بگویی «کذلک الله ربی» یعنی چون این خدایی را من به پروردگاری قبول دارم -که وصفش در سوره آمده-.
**
« بگو خدا یکی است
بی‌نیاز است،
نه فرزند کسی است و نه فرزندی دارد،
و هرگز کسی همانند او نیست و نتواند بود. »
…
و به راستی چون این خدایی، پروردگار من است!
و تنها چون این خدایی ارزش پرستیدن و اطاعت کردن دارد.
دغدغه ها 